İnsan ve şehir olabildiğine uzak ama bir o kadar da yakın iki kelime. Önce insanı anlamaya çalıştık biz beşer ile kamil arasındaki yolda şaşıran insanı. Unutmasını olağan karşıladık. Fıtratında var olduğu kanısına vardık, belki de kendimizi kandırdık . Bir de bağ kurardı insan, fark ettik, inandık. Şehrin akademisinin alt katında sarı yaldızlarla süslenmiş odada başladı bizim hikayemiz. Şehrin tüm karmaşasına inat koşarak gittik dertlerimizi anlatmaya. Herkesin heybesi o kadar doluydu ki bazen birbirimize emanet kıldık. Fısıltılar kocaman çığlıklara dönüyor, ruhun tüm hırçınlığını o odada bırakıp çıkıyorduk adeta. Derken biri kelimelerin varlığından bahsetti. Sözler kadar var olan ama insan için kanıt iki satırı öğretti bize. Heybelerimizdekilerin bedelini kelimelere ödetmeye çalıştık. Ticaretten anladığımız kadarı ile karlı çıkmaya çabaladık. En sonunda hepimizin elinde aynı fatura; YAKİN.